Dąbrowa Wielka jest wsią położoną w odległości 6 km na południe od Sieradza. Nazwa wsi wywodzi się od dębowych lasów, które pokrywały te okolice. Szkoła Podstawowa w Dąbrowie Wielkiej istnieje, jak mówią najstarsi mieszkańcy wsi, od czasów zaborów.

Pierwszy budynek szkolny był drewniany i kryty słomą. Zarówno data powstania jak i zniszczenia go przez grzyb jest nieznana. Na jego miejscu Komisja Edukacji Narodowej postawiła nowy murowany już budynek, ale kryty jeszcze słomą. Stał on przy drodze prowadzącej do Sokołowa. Dopiero w 1925 r. z dachu szkolnego budynku zrzucono słomę i pokryto go dachówką. Powstały także zabudowania gospodarcze takie jak: stodoła, obora, komórka.

Pierwszym nauczycielem był Stanisław Budzyński, następnie Plewiński. Po nim od 1909 do 1919 r. Władysław Ossowski.

                    Władysław Ossowski, nauczyciel Dąbrowa Wielka 1910 r.

W latach międzywojennych dzieci tutejszej szkoły uczyły się w klasach od pierwszej do czwartej. Uczęszczały do dwóch budynków: własnego i wynajętego na Kalinkach lub w Dąbrowie Wielkiej. Dnia 1 września 1939 r. wybuchła wojna z Niemcami, Polska znalazła się pod okupacją. W czasie nauki w godzinach popołudniowych nauczyciele polscy musieli uczyć się języka niemieckiego. Dnia 20 marca 1940 r. zakazano w szkołach uczyć w języku polskim. W całym powiecie sieradzkim, jak i w całej okupowanej Polsce zaczęły się aresztowania. Nauczyciele z powiatu sieradzkiego zostali aresztowani 15 kwietnia 1940 r. ze Szkoły w Dąbrowie Wielkiej zabrano troje nauczycieli Zygmunta i Marię Ossowskich oraz Helenę Czyżewską – nauczycielkę z Kuśnia. Wszystkich wywieziono do Zduńskiej Woli. Stąd kobiety były zwolnione pod pewnymi warunkami, a mężczyźni wywiezieni do obozów w głąb Niemiec. Zygmunt Ossowski zmarł w obozie koncentracyjnym w Mauthausen 2 listopada 1940 r. Nauczycielce Marii Ossowskiej groziło wywiezienie do obozu, dlatego potajemnie opuściła Dąbrowę Wielką 30 sierpnia 1940 wyjeżdżając do Brzozowa, gdzie były wywiezione jej córki: Janina i Barbara. Do Szkoły w Dąbrowie Wielkiej Niemcy sprowadzili nauczycielkę niemiecką, która uczyła dzieci – tak zwanych volksdeutschów przybyłych na gospodarstwa polskie. Dzieci polskie zmuszano do pracy przy wyrywaniu chwastów, zbieraniu kamieni oraz innych ciężkich prac. Po wyjeździe nauczycielki Marii Ossowskiej na terenie wsi utworzono poligon, a ludność została wysiedlona w głąb Rzeszy. Nieliczni Polacy zostali jako robotnicy. Szkołę zajęło leśnictwo niemieckie. Sytuacja taka utrzymywała się do stycznia 1945 r.W grudniu 1928 r. z niewyjaśnionych przyczyn spłonęły zabudowania gospodarcze. Za pieniądze z ubezpieczenia budynku wybudowano oborę z bloków. Natomiast stodołę z własnych funduszy kupiło małżeństwo Ossowskich.

Po wkroczeniu do Polski Armii Czerwonej i oddziałów Wojska Polskiego, Polacy powrócili do swoich siedzib. Posadę nauczyciela w Dąbrowie objął dnia 23 stycznia 1945 Leon Mejnartowicz, który w kwietniu wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. W tym czasie powróciła na posadę Ossowka, która z powojennym wysiłkiem podjęła pracę nauczyciela, aby nadrobić, opóźnienie w nauce, które spowodowała okupacja hitlerowska wśród młodzieży polskiej. Naukę rozpoczęto w budynku podworskim, a budynek szkoły remontowano. Po odnowieniu szkoły przeprowadzono się do dawnego lokalu. Od 1 września 1945 roku 206 uczniów - cztery klasy, uczyła w niewielkiej sali lekcyjnej jedna nauczycielka. W roku szkolnym 1946/47 powstała klasa piąta, a od 1949, stopień organizacyjny szkoły został podniesiony do sześciu klas.

W roku szkolnym 1951/52 uczniowie, po raz pierwszy skończyli pełną szkołę podstawową, tj. klasę siódmą.

                    Rada Pedagogiczna w roku szkolnym 1962/63

W roku 1984 Kuratorium Oświaty i Wychowania w Sieradzu wyraża zgodę na budowę nowego budynku szkoły w Dąbrowie Wielkiej w tzw. czynie społecznym. Ówczesnemu dyrektorowi Eugeniuszowi Bakowiczowi udaje się uzyskać dokumentację budowy szkoły. Nieodpłatnie przydzielono również teren pod budowę o powierzchni 2,9 ha zlokalizowany za wsią Kalinki na polach Państwowego Ośrodka Hodowli Zarodowej. Pozwolenie na budowę otrzymano w dniu 3 lipca 1987 roku. Powstał wówczas Społeczny Komitet Budowy Szkoły, który z pomocą środowiska przystępuje do grodzenia terenu i budowy nowej szkoły. Pierwszy etap budowy kończy się w roku 1989, wraz z odejściem dyrektora na emeryturę. Stanowisko dyrektora szkoły objęła Pani Bożena Czarnecka. Na plac budowy wchodzi firma budowlana, która rozpoczyna stawianie murów. Organizowane są różnego rodzaju czyny społeczne na rzecz budowy. Pracuje młodzież, rodzice oraz żołnierze z Jednostki Wojskowej w Sieradzu.W 1977 roku zostaje wybudowany dom nauczyciela, w którym zamieszkują cztery rodziny nauczycielskie. Dzięki temu warunki pracy w szkole ulegają częściowej poprawie. Szkoła uzyskuje trzy pomieszczenia na swoje potrzeby. Zostaje wynajęty też budynek parafialny oddalony od macierzystej szkoły o ok. 400 m., znajdują się w nim cztery sale lekcyjne o powierzchni od 20 do 30 m, bez żadnego zaplecza.

            Budowa szkoły trwa do 1996 roku, kiedy to zostaje oddana do użytku.

                                                      

Marzenie całej społeczności lokalnej zostało urzeczywistnione. Podejmowane są akcje mycia okien, szycia firan i porządkowania terenu.

Dnia 12 lutego rozpoczęło w niej naukę 179 uczniów, a pracę 12 - stu nauczycieli, katechetka oraz ksiądz. Funkcję dyrektora pełniła w dalszy ciągu Bożena Czarnecka. Na tę okazję oprócz wielu atrakcji nauczyciele wraz z uczniami przygotowali specjalny numer gazetki szkolnej „Witaj Szkoło”.

                                                  

Po trzech latach użytkowania nowego obiektu nadszedł uroczysty moment nadania imienia szkole: Teodora Goździkiewicza. Dnia 20 listopada 1999 odsłonięto oraz poświęcono tablicę pamiątkową pisarza w obecności jego synów. W tym samym roku obiekt został wzbogacony o dużą salę gimnastyczną. Od tego czasu 20-tego listopada jest obchodzony Dzień Patrona.

W 2001 roku po odejściu na emeryturę Pani Dyrektor Bożeny Czarneckiej dyrektorem szkoły została Pani Zdzisława Kałuziak. W tym czasie w szkole zaistniało wiele zmian. Powstała pracownia komputerowa oraz centrum informacji multimedialnej. Utworzono przedszkole dla dzieci 3 i 4 – letnich. Pozyskano środki i utworzono salę zabaw dla uczniów klas młodszych, która wyposażona jest w pomoce rozwijające różne cechy motoryczne dzieci. Szkoła realizuje różnorodne programy edukacyjne oraz projekty unijne. Pozyskuje środki finansowe z Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Łodzi na realizację projektów ekologicznych.

Z dniem 1 września 2016 roku funkcję dyrektora szkoły objęła Pani Anna Gołębiowska.